Bezoek van het thuisfront

12 April was het weer zover. Er kwam weer bezoek van het thuisfront. Mieke (de moeder van Jeroen) kwam langs voor 2 weken. Na de lange vlucht kwam ze ’s ochtends op vrijdag aan. We gingen haar samen ophalen van het vliegveld. En dan moet je je het vliegveld voorstellen als een deur waar iedereen uit komt en dan vervolgens aan weerskanten een hele rij mensen die staan te wachten op de gearriveerden met witte papiertjes met daarop namen geschreven. Dus Jeroen had al een A4-tje meegenomen met daarop in grote letters “Mieke van den Dungen”. Om de grap te laten slagen hadden we nadrukkelijk de instructie gegeven om bij aankomst de deur uit en dan rechts te lopen…Maar wat gebeurt er natuurlijk, loopt Mieke de deur uit en dan links!!! Grap mislukt…

Maar evengoed een leuk weerzien nadat we haar aan de overkant hadden gevonden. Was inmiddels bijna 2,5 maand geleden dat Jeroen haar had gezien. Bij aankomst een beetje slapen en de boel op orde maken.
Edith was die dag thuis blijven werken om Mieke gezelschap te houden, wel zo gezellig op de eerste dag natuurlijk. Dus Jeroen alleen naar kantoor, en wat blijkt, de dames op kantoor geloofden niet dat Edith thuis was. “Edith slaat nooit een kantoordag over, tenzij ze ziek is. Dus je bent ons vast en zeker weer in de maling aan het nemen, want dat doe je vaker…”. Ze liepen zelfs nog een stukje de gang in om te kijken of ze er echt niet aan kwam. Hmm, klein “imagoprobleempje”… De oplossing: een weddenschap. Als Edith de hele dag niet op kantoor zou verschijnen, zouden ze Jeroen in de toekomst zonder twijfel geloven. Als Edith wel op kantoor zou komen, dan moest Jeroen een traktatie verzorgen. Na toch maar even voor de zekerheid met het thuisfront gebeld te hebben dat ze echt de hele dag niet naar kantoor kwam (je weet het immers maar nooit…), stond de weddenschap. Einde dag was het imago weer wat opgevijzeld (en tot op de dag van vandaag houden ze zich eraan)!!
Maar goed, terug naar de avonturen van Mieke. De eerste dagen vooral lekker uitgerust. Gelezen, gezwommen (ja, dit jaar is een badmuts in het zwembad verplicht…jammer genoeg waren we er niet bij met camera) en ’s avonds lekker uit eten. Het eerste weekend zijn we op zaterdag op avontuur gegaan, en wel op pakkenjacht in Jubilee Hills. De referentie van de kleermaker hadden we van een collega gekregen. Natuurlijk moet Mieke mee, als toezichthouder op de kwaliteit van de stoffen!! Eric, collega uit Amsterdam, gaat ook mee op pakkenjacht. Hij vertrekt bijna weer en dit is nog een van de dingen op zijn verlanglijst. En wat blijkt, het laten maken van de pakken is al een ervaring op zich. We beginnen met de stof voor de buitenkant van de pakken. Er is gewoon teveel keus uit mooie stoffen. Na lang beraad besluit Eric de grijs/grijsblauwe tinten aan te houden, en Jeroen gaat voor een mengeling bruin, grijs en blauw. Nee, niet in 1 pak, maar ieder 3 pakken. Daarna is het tijd voor de overhemden. Ook daar is de keuze weer reuze. En dan zie je dat de verkoper een geslepen kerel is. Zodra we zeggen dat we iets mooi vinden en in zijn ogen “ja” zeggen, wordt de stof geknipt en komen we er niet meer onderuit. Maar goed dat de prijzen voor overhemden “indiase” prijzen zijn. Het eindresultaat: ieder 3 pakken met extra pantalon + ieder ongeveer 12 overhemden. We hoeven de komende jaren dan ook niet meer te shoppen!

Na het uitzoeken van de stoffen nog even de details doorgesproken, afgerekend en de maten opgemeten. 4 uur later verlaten we de zaak weer, tevreden maar ook erg nieuwsgierig naar het eindresultaat!! Maar na 4 uur te hebben doorgebracht met de manager van de zaak, hebben we er eigenlijk alle vertrouwen in dat dit goed gaat komen. Hij geniet immers ook een erg goede reputatie onder expats en dat gaat hij natuurlijk niet op het spel zetten.

Voor degenen die Mieke een klein beetje kent, zij is helemaal verzot op stoffen en alles wat daarmee te maken heeft. Dus ook zij kon goed haar slag slaan en gaat naar buiten met in totaal 14 meter aan stoffen van alle soorten en maten. Een erg geslaagde dag…
De volgende dag met Eric en Linda (andere expat) naar Westin voor de brunch. Ook dat was weer erg lekker en gezellig. Het weekend vliegt wel voorbij zo.

In de week erna, heeft Jeroen nog een vrije dag genomen om met Mieke op stap te gaan. Tegen lunchtijd vertrokken we richting Necklace Road (een weg in de vorm van een ketting om het grote meer midden in de stad). Daar aangekomen hebben we eerst een lekkere Indiase lunch gegeten. In een restaurant waar we nog nooit geweest waren, en dat beviel prima. Voor herhaling vatbaar dus! Na het eten gingen we naar het grote Boeddhabeeld midden in het meer. Daarvoor werden we afgezet bij een park met toegang tot de boten. Na rondgewandeld te hebben door het park, op naar de boten voor de overtocht. Zoals gebruikelijk in India waren we de enige niet-Indiase toeristen en vond men het maar interessant dat wij met z’n 2-en op de boot naar het beeld zaten. Na 5 minuten varen werden we afgezet op het plateau bij het beeld, wat in eerste instantie doet denken aan het Christusbeeld in Rio. Niet zo groot, geen wijd gespreide armen, maar wel dezelfde opzet. Erg leuk om eens van dichtbij gezien te hebben en het blijkt dat de opening van het beeld is verricht door de Dalai Lama zelf. Leuk detail.

De volgende dag nog 1 ding op het programma: het passen van de pakken. Dus Mieke, Eric en Jeroen rijden begin van de avond richting binnenstad voor een passessie. En wat blijkt, op een paar kleine details na zijn de pakken en overhemden perfect!! Applaus voor de kleermaker, die verstaat zijn vak. Nadat de manager nog even wat finishing-touch aanpassingen doorgeeft aan de kleermaker (geheel in lijn met onze smaak en stijl), kunnen we de binnenvoering uitzoeken. We willen contrasterende kleuren en dat valt in eerste instantie een beetje tegen. Maar uiteindelijk komen we tot mooie keuzes.
Een paar dagen later echter belt de manager van de kledingwinkel dat de kleuren die we uitgezocht hebben en inmiddels geleverd zijn, niet de gewenste kwaliteit hebben. Hij wil ze niet in die staat aan ons verkopen. Dus telefonisch doet hij een ander voorstel, met meer sprekende kleuren. Zonder het gezien te hebben en met blind vertrouwen (dat heeft hij inmiddels wel verdiend), zeggen we ja op alles wat hij voorstelt. “Just trust me on this Sir, I will make something nice…”. Daar kun je natuurlijk geen nee tegen zeggen.

Op vrijdagavond staat een weekendtrip op de planning. De reis gaat naar Chennai, en meer specifiek Mahabalipuram. Het dorp waar Jeroen 3 weken eerder ook met collega’s is geweest. We wilden nog eens iets nieuws doen met Mieke omdat ze vorig jaar eigenlijk alles in Hyderabad al gezien had, en dit leek ons een geschikte plek. Mooie tempels, strand en lekker eten, wat wil een mens nog meer.
Dus op vrijdagavond vertrokken met het vliegtuig, voor een 50 minuten durende vlucht. Eenmaal aangekomen konden we natuurlijk niet anders dan een Ambassador boeken voor de rit naar het hotel. Deze oude, nog steeds in gebruik zijnde taxi’s zijn echt een charme van het land. Geen airco of andere luxe, maar wel prachtig om in te rijden!! De rit naar het hotel duurt een half uurtje en dan is het gauw naar bed.
De volgende ochtend lekker ontbijten en dan een dag naar de tempels. Met de ervaring van 3 weken eerder en de trip van vorig jaar nog in het achterhoofd, wordt Jeroen aangewezen als reisleider. Dat betekent dus met de taxi naar Mahabalipuram (nog zo’n 20 km rijden vanuit ons hotel), en vervolgens met een Riksja rondrijden in het gebied. Dat is de beste manier, omdat je vanuit de auto toch net niet hetzelfde beleefd als vanuit een eigen riksja. Tijdens het bezoek zien we veel mooie tempels en grotten en het is volop genieten. Bij de laatste tempel is de hitte eigenlijk niet meer te harden, en is de schaduw van harte welkom. Onderweg naar de lunchbestemming zit Jeroen voorin bij de riksja driver. En zonder enige waarschuwing laat hij het besturen van de riksja over aan Jeroen. Hij laat gewoon het stuur los en wijst om aan te geven dat Jeroen nu aan de beurt is. Was erg leuk, maar best lastig voor de eerste keer omdat het schakel motoren zijn!! Lekker scheuren door de straten van Mahabalipuram.

Na de lekkere lunch aan zee nog even terug om inkopen te doen. Chennai, en vooral Mahabalipuram staat bekend om de stenen beelden in alle soorten en maten. Vorig jaar had Jeroen zijn oog al laten vallen op olifanten. Deze olifanten worden vanuit een massief stuk steen in een partroon van honderden gaatjes uitgehold, waarbij er dan vervolgens binnenin weer nieuwe olifanten gevormd worden, zonder dat de steen gebroken wordt. Na flink onderhandelen (waarbij we evengoed nog afgezet worden natuurlijk) hebben we een grote en een kleinere gekocht. Ook Mieke slaat toe voor het thuisfront.
Op zondagavond vliegen we pas terug, dus we hebben nog een hele dag lekker aan het strand en zwembad. Ondanks de hitte is het er goed uit te houden en de zee dient als welkome afkoeling. Einde dag lijken we allemaal een beetje verbrand te zijn, hoewel de rode plekken bij Mieke toch eigenlijk vooral komen van de erg ruwe zee en het “terug gekwakt worden op het strand”…

De woensdag erna staat er weer wat op het programma. Het is de een-na-laatste dag van Mieke en ze heeft de keus wat er gedaan gaat worden. ‘Als je nog een keer ergens naartoe kunt, wat wil je dan doen in Hyderabad’. Dat wordt dan toch echt richting Charminar in het oude deel van de stad. Om je een voorstelling te geven: Charminar wordt door Deloitte (met name Nederland) veel gebruikt om bezoekers de “Cultureshock tour” te geven. Duizenden winkeltjes, massa’s mensen, uitlaatgassen, veel armoede, zwervers, kleine bedelende kinderen en noem het maar op. Kortom, zelfs voor Indiase begrippen is de omgeving van Charminar wel een klein gekkenhuis. Daar waar we vorig jaar vooral snel hebben rondgekeken bij de bezienswaardigheden, besluiten we nu met z’n tweeën te gaan rondlopen in de achterafstraatjes en de winkeltjes.

En de ervaring is weer mooi. Wat blijkt, we worden eigenlijk lang niet zoveel lastiggevallen als vorig jaar. We kunnen er volkomen op ons gemak rondlopen, ondanks het gekkenhuis wat om ons heen gaande is. We struinen langs alle winkeltjes, gewoon om te kijken, waarbij Mieke zich af en toe natuurlijk niet in kan houden. En terecht, want ook in dit deel van de stad is stoffen weer het hoofdproduct, waarbij je 8 meter stof kan kopen voor nog geen 3 euro!! Ok, de kwaliteit is niet zoals in de pakkenwinkel, maar een kniesoor die daar op let.
Door steeds verder van de “gebaande” paden te gaan komen we weer andere delen van het gebied tegen en we vermaken ons er prima. Ja, natuurlijk kijken de mensen ons vreemd aan omdat de gemiddelde toerist weinig te zoeken denkt te hebben in de achterafstraatjes, maar het is erg leuk om hier eindelijk eens echt goed rond te lopen. Tevreden gaan we aan het einde van de middag dan ook weer richting huis.

‘S avonds gaan we nog met z’n allen eten, want het is naast laatste dag van Mieke ook laatste dag van Eric. Ondertussen gaat onze driver de pakken ophalen voor Jeroen en Eric. En wat blijkt: 6 pakken + extra pantalons + 25 overhemden is een enorm pakket!!! Eric schrikt een beetje als hij het ziet, want hij heeft geen kofferruimte meer… maar voor alles is een oplossing.
De pakken zijn waanzinnig mooi en precies zoals hij beloofd heeft, zijn de voeringen in mooie kleuren.
De volgende dag is het alweer tijd voor afscheid. In de morgen vliegen Mieke en Eric terug naar Nederland. Na 2 weken zit de Hyderabad trip er alweer op.