Weddingbells!

Er stonden voor deze India trip nog een paar zaken op ons verlanglijstje, maar lang niet zoveel als dat er voorgaand jaar genoteerd was voor vertrek. Gelukkig kunnen we er daar weer 1 van wegstrepen en dat is het bijwonen van een Indiase bruiloft.

We hadden het geluk dat de zus van een van onze teamgenoten ging trouwen en dan worden wij daar natuurlijk voor uitgenodigd. Ik zeg natuurlijk, want de mogelijkheid om blanken uit te nodigen voor je bruiloft die laat je niet voorbij gaan. Zelfs al ken je deze mensen persoonlijk niet als bruidspaar! We wisten dus wat ons te doen stond: een traditionele Indiase outfit scoren. Voor Jeroen was deze klus redelijk snel geklaard. We waren eerder al een keer met wat andere Nederlanders die hier voor korte tijd waren naar Charminar gegaan (het oude gedeelte van de stad) en daar liepen we eigenlijk tegen de outfit aan. Even passen, iets te ruim, geen probleem, kom over kwartiertje maar terug en dan is ie op maat gemaakt. Zo gezegd, zo gedaan! En dat voor EUR 17!! Later heeft Tim (een van de andere expats) nog wat bijpassende slippers en traditionele broek gescoord voor beiden en klaar waren de heren.

Voor Edith had dit wat meer voeten in de aarde… “Waar valt een geschikte outfit te vinden”, was de vraag aan de dames van het team. Tja, discussie alom. Het voorstel was om met iemand uit het team te gaan shoppen en of ze dan wilden overleggen waar dit het beste kon zijn. Of dat de beste oplossing was weet ik niet, want er kwamen een viertal plekken uit en dan dien ik natuurlijk de keuze te maken terwijl ik de winkels niet eens ken!

Na een datum afgesproken te hebben en op de dag zelf nog anderhalf uur via Whatsapp te hebben overlegd waar we dan toch naartoe zouden gaan, was het eindelijk zover. Een uur rijden en de eerste winkel gaf de vuurdoop voor het passen van een sari. Er gaat iemand met je mee het pashokje in en je wordt volledig aangekleed! Iedereen die me een beetje kent weet dat ik me daar ontzettend comfortabel bij voel (NOT!). Daar had ik het dus wel snel gezien, dus op naar de volgende plek. En daar begon de grote uitzoekklus. Welke kleur? Hoeveel glitter? Hoeveel tierelantijntjes? Na een tiental sari’s/ lehenga sari’s uitgezocht te hebben is het tijd om ze allemaal te passen en natuurlijk showen. De meiden waar ik mee op stap was konden niet wachten op dit laatste!

De manier waarop was echt wel grappig. Je krijgt een soort judoriem om die met klittenband vast zit. Die heb je nodig want de sari zal op een bepaalde manier vast moeten zitten. Hier heb je eigenlijk een onderrok voor nodig, maar die verkopen ze dan weer niet in een sari winkel, maar op een andere plek (Indiase logica). En dan wordt je door de “aankleedman” van de winkel omgetoverd tot een Indiase. Hij zorgt dat het goed zit, loopt met de 5 tot 9 meter stof aardig wat rondjes om je heen en maakt er dan een waar kunststukje van. Na de eerste pasronde vallen er al aardig wat exemplaren af en volgt er een tweede en derde pasronde. Vervolgens blijven er 2 keuzes over en is het gewoon een knoop doorhakken. Dat heb ik uiteraard maar zelf gedaan, want als we daarop moeten wachten met de Indiase medemens had ik tot vandaag nog in de winkel gezeten! Als laatste dient dan de maat opgenomen te worden (wat een geluk voor de Indiase “maat-opneem-man”, mijn voor Indiase begrippen redelijke borstpartij is wel drie keer gemeten!!)

Na het scoren van een zijden onderrok, bijpassende bangles en oorbellen waren we klaar voor de bruiloft, maar hoorde ook dit uitje toch eigenlijk ook tot een van de mooie momenten in India. De adviserende dames hadden de traktatie van een heerlijke Indiase dosa dubbel en dwars verdiend.

En toen eindelijk: op naar de bruiloft! We wisten dat het nog een uur rijden was, maar ook in de auto heb je altijd veel lol. Alleen de dames uit het team gingen mee naar de bruiloft. Siraj, ons andere mannelijke teamlid, had al wat andere bruiloften in die week (7 in totaal!! Waaronder de bruiloft van vrienden van de achterneef van de buurman van zijn oom’s aangetrouwde broer en meer van dat soort bruiloften)…Dus deze liet hij –tot grote spijt- even aan zich voorbij gaan. Op de dag zelf gingen de dames een uurtje eerder weg van kantoor om zich mooi te maken. Tim en Jeroen bleven nog even op kantoor, want die zouden toch binnen een kwartier klaar zijn. De grote vraag was natuurlijk hoe krijg ik die lehenga sari op de dag van de bruiloft aan? Twee opties: 1 je gaat naar een hotel want daar kun je dit soort zaken gewoon boeken of 2 de vrouwelijke teamleden kleden zich allemaal tegelijk om. Dat was een makkelijk optie en zo was het volgende “event” alweer geboren. En dat hebben we geweten! Het heeft 2,5 uur geduurd voordat iedereen klaar was om te gaan, maar wat hebben we een lol gehad. En eerlijk is eerlijk, het eindresultaat mag er zijn, al zeggen we het zelf. Dus na 2,5 uur…klaar om te gaan (Tim en Jeroen waren inmiddels al 1,5 uur klaar en werden ongeduldig). Na nog even “snel” wat foto’s geklikt te hebben, gaan we met 7 mensen volledig uitgedost in de auto op weg naar de bruiloft. En spannend wordt het, want de grote ceremonie begint al over een uur en een kwartier, maar verwachte aankomsttijd is anderhalf uur. Dus “Jaldi chalo”, gas erop kerel!!

Onderweg uiteraard veel lol gehad, want onze 3 dames zijn niet op hun mondje gevallen. Zij hadden ook geheim gehouden voor onze gastheer dat ze zouden komen. Ze hadden hem verteld dat ze niet konden wegen andere verplichtingen. Maar halverwege belt onze gastheer een van de dames op of dat ze niet toch kunnen komen… Met een stalen gezicht in een voor de rest doodstille auto verteld zij hem dat het toch echt niet ging gebeuren, dat heet nu “Liegen dat het gedrukt dat”!! En op het commentaar van Jeroen dat hij in het vervolg alles in twijfel zal trekken wat de dame in kwestie tegen hem zegt, is het antwoord: “nee, ik lieg alleen als ik iets niet meen en als ik niet wil dat anderen de waarheid weten…”. Ja ja, lekker geruststellend…

Net op tijd komen we nog aan voor het leuke deel van de bruiloft: de ceremonie. We worden ontvangen door een hoogst verbaasde gastheer (“hoe komen die andere dames hier nu opeens???”) en mogen we plaatsnemen op een rij stoelen met goed uitzicht. En ook voor ons is er natuurlijk een taak weggelegd, namelijk het gooien van rijst over het bruidspaar. En dat vrijwel meteen na binnenkomst. Hoe opgelaten kun je je voelen? Nou…heel erg!! Zelfs onze Indiaas gezelschap voelde zich niet erg op het gemak. Maar uiteindelijk natuurlijk we weer leuk dat we onderdeel uitmaken van dit gebeuren (en het levert ook leuke plaatjes op voor het bruidspaar).De ceremonie bestaat vooral over het gooien van rijst, door anderen, maar ook naar elkaar, omkleden, zingen en heel veel foto’s maken. Onze gastheer heeft het eigenlijk te druk met de ceremonie, maar weet tussendoor toch ook nog om de 5 minuten aan ons te vragen of het allemaal wel goed is, en of we alles wel goed kunnen zien.

Na de ceremonie (we zijn dan alweer 1,5 uur verder), is het etenstijd. Een soort buffet waar we nog een beetje van eten. En dan is het alweer tijd om te gaan, want de volgende ochtend (of eigenlijk nacht), moeten we ontzettend vroeg op. Er staat om 4 uur namelijk een trip naar Varanasi te wachten. We gaan met Tim en huisgenoot Linda naar deze heilige stad en dat gaat waarschijnlijk weer een echt hoogtepunt worden van ons verblijf hier. Deze staat namelijk al heel lang (sinds vorig jaar) op het lijstje… Dus dat beloofd wat!

Tot de volgende keer maar weer!!!