Het echte India!

7 Maanden India zitten er bijna op. We hebben mooie dingen gezien (bezienswaardigheden, steden), schokkende dingen gezien (dode mensen op straat, armoede) en leuke dingen meegemaakt (Holi, teamuitjes). Maar zaterdag stond toch wel een van de leukste uitjes op de planning. Onze driver, Ramesh, is er al 4 weken zenuwachtig voor, want we gaan met hem mee naar zijn dorp.

Het dorp, Kurella, ligt op ongeveer 150km (3 uur rijden) van Hyderabad af. Zijn hele familie woont nog daar. Leuk detail: wij zullen de eerste blanken zijn die in het dorp komen (althans volgens de familie van Ramesh, die er al zeker 4 generaties wonen). Het dorp(je) heeft ongeveer 1500 inwoners en de mensen leven er van het oogsten en verkopen van rijst, katoen, mais en dieren.

Op zaterdag begint de roadtrip om 10 uur, waarbij we eerst nog een vriend van Ramesh gaan halen. De vriend, Malesh, is nog nooit in het dorp geweest en grijpt natuurlijk deze buitenkans aan om met “Sir en Madam” (zoals we door iedereen genoemd worden) mee te gaan naar Kurella. Ramesh zit al vanaf het begin te stralen zo opgewonden is hij (en dat zegt hij ook meerdere keren :) ). Hij belt veel met het “thuisfront”, vooral ook omdat zijn moeder natuurlijk een lunch aan het klaarmaken is en precies wil weten hoe we het willen eten. Na ongeveer 1,5 uur rijden zijn we nog steeds Hyderabad niet uit, want er zijn nog kilometerslange buitengebieden die allemaal tot het stedelijk gebied van Hyderabad behoren. De totale stad is ongeveer 50km doorsnee.

Eenmaal buiten het stedelijk gebied begint het landschap te veranderen. Weinig gebouwen, veel groen, palmbomen en rijstvelden. Kortom, het echte platteland wat echt heel mooi is om te zien. De wegen zijn er opvallend goed en ze zijn er veel wegverbredingen aan het aanleggen, waardoor we over de resterende 100 kilometer ook ongeveer 1,5 uur doen. Van de grote wegen, komen we op kleinere wegen, naar nog kleinere wegen, naar landweggetjes, naar iets wat in de verte nog op een weg lijkt... En dan zijn we er. Smalle onverharde straatjes met kleine huisjes en op zicht weinig mensen op straat (het is nog zaterdag en iedereen is aan het werk).

Bij het huis van Ramesh (niet duidelijk of hij ook de eigenaar is, maar hij noemt het “zijn” huis) stappen we uit en daar zit al bijna de hele familie te wachten op onze komst: vader, moeder, 2 zussen met man, nichtjes met mannen, oma, ooms en tantes. Over de ontvangst kunnen we heel kort zijn: hartelijk!!! Het mooie is dat niemand een woord Engels spreekt, alleen Telugu, maar uiteindelijk begrijpen we elkaar toch wel. En voor het deel dat we niet begrijpen, hebben we Ramesh, Malesh en een van de schoonbroers als vertaler. De moeder van Ramesh is helemaal opgewonden dat “Sir en Madam” naar haar huis komen en begint gelijk als goede gastvrouw hapjes en drankjes klaar te maken. Eerst zoetigheden en andere soorten snacks. Daarna verdwijnt ze de keuken in voor de lunch.

Ondertussen gaan we met Ramesh een rondje maken in het dorp. Eerste stop, het huis van zijn oma. Volgens de verhalen is ze meer dan 100 jaar oud (en ze ziet eruit als meer dan 300 jaar oud) en als ze ons ziet dan krijgen we zegeningen en wil ze zelfs wel even op de foto. Ze loopt nog zelf (wel met een beetje hulp van anderen) en zit voornamelijk de hele dag voor de deur op de grond te kijken naar wie er allemaal langskomt. Ook zij is helemaal opgewonden dat ze (voor het eerst in haar leven) blanken te zien krijgt. Verder komen we nog in het (erg mooie) huis van een tante en zien we vrienden en buren stiekem om de hoekjes gluren.

Na de rondwandeling in het dorp is het lunchtijd. Voor de lunch moet er natuurlijk drank in huis gehaald worden (ja, in de steden drinken de meeste mensen geen alcohol, maar in de dorpjes gaat dat wel even anders). De voorraad: grote flessen bier, wijn en.... Bacardi Breezer!! Dus Jeroen met de mannen van de familie aan het bier, en Edith voor het eerst in 10 jaar weer aan de Breezer. De lunch smaakt heerlijk, kip curry, roti en wat andere versnaperingen. Volgens goed gebruik, moeten de gasten eerst helemaal voorzien zijn en pas daarna mag de rest eten. Dus in het begin voelen we ons ietwat ongemakkelijk, want we zijn de enige 2 die aan het eten zijn. Gelukkig volgen Ramesh en Malesh snel en daarna ook de schoonbroers en andere mannen. De vrouwen krijgen als laatste nadat ze de mannen voorzien hebben en eten in de woonkamer en niet in de keuken (ja mannen, in sommige landen snappen ze het tenminste nog... :) ).

Als we verzadigd zijn (veel te vroeg en geheel tegen de zin van de moeder van Ramesh in), is het tijd om foto’s te maken. Iedereen wil natuurlijk op de foto, en dit is het moment waarop de vader van Ramesh helemaal los gaat. Tot dan toe heeft hij zich een beetje afzijdig gehouden (Ramesh heeft eerder deze week ook een kleine woordenwisseling gehad, dus de liefde was even bekoeld), maar bij de foto’s kan hij er geen genoeg van krijgen. Zijn mobiele telefoon stamt uit het jaar 2000, maar een camera zit er op en die wordt ook goed gebruikt. Verschillende “foto settings” worden vastgelegd: de mannen op de foto, de vrouwen op de foto, gemengd met iedereen, alleen met vader en moeder en zo nog het een en ander.

Tijdens de foto’s halen we nog ons meegebrachte lekkernij tevoorschijn. Echte Hollandse stroopwafels (nee, niet van 6 maanden oud, maar meegebracht door een collega die naar Nederland is geweest)!!! We hadden niet gerekend op zoveel publiek, dus we moeten een beetje verdelen. Maar zoals alle andere Indiers, is ook de familie van Ramesh helemaal weg van de zoetigheid. Er moet toch echt een manier zijn om een handeltje te beginnen en stroopwafels aan 1,2 miljard Indiers te verkopen... Als er iemand nog goede ideeen heeft, laat het maar weten.

En dan is het tijd om te vertrekken, want we hebben nog 3 uur terugreis voor de boeg. Het afscheid valt vooral de moeder van Ramesh zwaar (ze laat zelfs een traan als ze Edith dan toch echt moet loslaten). Iedereen begeleidt ons terug naar de auto, en de vader van Ramesh kan niet ophouden met het maken van foto’s. Zo lang als ze kunnen blijven ze nakijken en zwaaien. Op de terugweg stoppen we toch nog wel even bij een tempel , met een werkelijk spectaculair uitzicht over het platteland van India. Ook daar heeft Ramesh weer even afgesproken met een neef. Die keek al 3 weken uit naar onze komst, maar was overdag helaas verhinderd. Dus hij was heel blij dat we hem nog even konden zien bij de tempel. Na ook daar weer de nodige foto’s gemaakt te hebben gaan we beginnen aan de lange terugweg. Als we er bijna weer zijn, gooit de overheid nog even roet in het eten, de directe toegangswegen naar Hyderabad zijn afgesloten. Via lange omwegen komen we toch weer in de stad en dan barst de regen los, waardoor de hele stad vast komt te staan (de terugweg duurt dus dik 3,5 uur).

Al met al hebben we een erg geslaagde dag achter de rug.

Wat ons opgevallen is:
- Het Indiase platteland is erg mooi.
- In het dorp van Ramesh hebben de mensen het niet slecht. Ze hebben stenen huizen, goed eten en een mooie omgeving om in te wonen. Ondanks dat het leven op zich wellicht een beetje beperkt is voor de mensen die het dorp niet uitkomen, komt het op ons over dat de mensen er met plezier wonen en dat ze niet echt iets tekortkomen. Hier in ieder geval geen zwervers en bedelaars gezien. Maar dat is natuurlijk de indruk van 1 dag.
- We hebben veel mensen gezien die gewoon een MBA of andere universitaire opleiding af hebben gerond. Die werken meestal in de omgeving in de kleinere steden. Het zijn dan met name de jongeren, waaronder de neven/schoonbroers van Ramesh. Dat staat in schril contrast tot de generatie hiervoor.

Tot de volgende keer maar weer!!!