Ja zuster, nee zuster

Op 24 juli was het dan zover; aan mij (Jeroen) de “schone” taak om de India experience compleet te maken. Na de nacht van 23 op 24 juli hoofdzakelijk op het toilet doorgebracht te hebben, werd de 24e er een van thuisblijven. Althans, dat was de bedoeling. Maar rond 11 uur was de koorts gestegen tot boven de 39 graden. Dan zijn er twee opties: wachten tot het nog hoger wordt, of maar even een bezoekje aan het ziekenhuis om het zekere voor het onzekere te nemen.

Het werd de tweede optie. Met de auto naar het ziekenhuis, ik inmiddels al half van de wereld op de achterbank liggend. Enige minpunt was dat de chauffeur (niet onze vaste) de weg niet goed wist. Resultaat: 45 minuten onderweg om vervolgens 800 meter van het appartement te eindigen, het ziekenhuis was erg dichtbij!!

Meteen kwam het ziekenhuispersoneel aanzetten met een rolstoel en in 1 weg door naar de eerste hulp. Of niet... Eigenlijk moet ik me eerst registreren in de wachtkamer. En dat terwijl ik al half uit de rolstoel viel zo slap was ik. Na enig aandringen mochten we het registreren dan toch wel overslaan, zodat we naar de ER konden.

Daar was het meteen een belangstelling van jewelste, als (ogenschijnlijk) de enige blanke in het ziekenhuis. De dokter kwam snel en had al gauw door wat er aan de hand was. Koorts, totale leegloop, gele huid, bloed doorlopen ogen, buikpijn: een infectie van slecht eten/drinken waardoor uitdroging was opgetreden. En dat terwijl ik nog gewoon een volle liter water had gehad ‘s ochtends. Maar, zoals de dokter me geruststelt: “Van een beetje diarree is nog nooit iemand dood gegaan, het is de uitdroging die het doet”.

Dus aan het infuus en een nachtje in het ziekenhuis blijven. Dat beloofd wat...

Dan komt er iemand voor de administratieve handelingen. Edith gaat dat wel even oplossen, dus ik weet dat het goed komt. Na 1 uur is ze weer terug, het halve ziekenhuis gezien hebbend, en was de boodschap: zelfs in het ziekenhuis moet je nog afdingen. Dat is bij Edith wel in goede handen en ze zorgt dat we niet volledig kaalgeplukt worden (van wie zou ze dat nu hebben...).

Gelukkig is het een goed ziekenhuis met prima verzorging. Nadat de eerste 2 liter er via het infuus zijn ingespoten, mag ik naar een aparte kamer om daar de nacht door te brengen. Om de 5 minuten komt er wel iemand kijken, ik vraag me af of ze allemaal wel echt iets moeten doen op de kamer, of dat het aapjes kijken is. Ik denk met name dat laatste.

In totaal heb ik zeker 25 verschillende mensen aan mijn bed/op de kamer gehad. Maar dan heb je tenminste nog een beetje aanspraak.
Na een nachtje weinig slaap (ik slaap niet op mijn rug en al helemaal niet met een een stuk plastic in mijn hand geprikt), voel ik me de volgende ochtend al een stuk beter. Dat mag ook wel nadat ze ongeveer 6 liter vocht (ruwe schatting op basis van alle flessen en zakjes) naar binnen hebben geduwd, met daarin natuurlijk ongeveer 15 verschillende soorten drugs en andere lichaamsbenodigdheden. De boodschap is dan ook dat ik zal worden ontslagen uit het ziekenhuis. Of zoals de dokter het zegt: “Zeg jij maar wat je wil...”. Die keus is natuurlijk snel gemaakt.

Voordat het zover is, moet het nog allemaal door de papiermolen. Duur: ongeveer 4 uur. En als het dan op betalen aankomt, dan doet Edith weer waar ze goed in is: stennis schoppen en zorgen dat de prijs nog enigszins redelijk blijft!!

De overall “hotel” beoordeling:
- Kamer: goed schoon en ruim, voorzien van groot bed en bank voor bezoek. Volgens goed Indiaas gebruik, moet de man of vrouw gewoon de hele tijd erbij blijven en ook blijven slapen. Maar Edith houdt niet zo van ziekenhuizen, dus die ging lekker thuis slapen. Dat vond iedereen toch maar vreemd. Maar ik was in goede handen (zie ook de volgende paragraaf;-)).
- Eten: zoals het een goed ziekenhuis betaamd: smerig!! Afgezien van de toast met gekookte eieren de volgende morgen, die bevielen erg goed.
- Staff: erg vriendelijk en behulpzaam en goed Engels sprekend.
En dan natuurlijk de grote hamvraag voor de heren onder ons (en mijn moeder die dat ook meteen vroeg): hoe zit het met de “kwaliteit(en)” van de zustertjes??? Mannen, maak jullie geen zorgen, ik ben met liefde verzorgd door mooie zusters (met uitzondering van de mannelijke nurse dan...). Als zelfs Edith zegt dat ik zeker niet te klagen heb over de zusters, dan weten we dat het wel goed zit!!

Op de dag zelf was het minder prettig, maar achteraf natuurlijk wel weer een mooi avontuur! Zoveel verschillende bedden gezien het afgelopen half jaar, daar kon een ziekenhuisbed natuurlijk niet aan ontbreken.

Tot de volgende keer maar weer...