I can see white people...

Hallo thuisfront!

Hierbij weer een update vanuit het (nog altijd redelijk zonnige) India. Door alle drukte blijven de updates een beetje achter bij de live belevenissen. Maar zoals een wijze man eerder deze week een uitspraak deed over Facebook: je moet niet te veel en te vaak iets plaatsen, want dan haken de lezers af. Het moet natuurlijk wel exclusief blijven!! Oftewel in deze een mooi excuus om achter de feiten aan te blijven lopen...

Deze keer een update over een ander hoogtepuntje van ons verblijf hier, of stiekem wel een beetje HET hoogtepunt. De reis gaat naar Agra, beter bekend als home town van de Taj Mahal. India verlaten zonder de Taj Mahal gezien te hebben is natuurlijk absoluut geen optie.

Op 1 juni vertrekken we met het vliegtuig naar Delhi. Alles gaat soepel en rond het middaguur landen we in Delhi. We hebben vooraf een taxi geregeld omdat de afstand naar Agra 240 kilometer is. Dus we wilden de gok niet wagen dat de lokale taxi chauffeurs bij aankomst niet bereid zijn om ons helemaal daar naartoe te brengen. De op internet gelezen reistijd zou ongeveer 3,5 uur duren en de taxi zou een Tata Indica worden (zoek maar op op internet, kun je lachten... 3,5 uur in zo’n kleine auto!!).

Voor we Delhi uit waren, was er al 1,5 uur voorbij. En ook de volgende 2 uur gingen in rap tempo (en dan hebben we het niet over de snelheid van de auto...). De chauffeur deed het lekker op zijn gemak. Hoe vaak we ook vroegen wanneer we in Agra zouden aankomen, de tijd ging er niet echt sneller van. Ook 4,5 verstreek. En tegen de 5 uur waren we in Agra. Toen dachten we dat we er bijna waren... Verkeerd gedacht! In Agra moesten we nog eens 30 minuten rijden, waarna we dus een 5,5 uur durende rit achter ons hadden. Als je in Nederland 5,5, uur naar het zuiden rijdt, ben je voorbij Parijs, maar voor de Taj Mahal hebben we dat natuurlijk graag over.

In Agra hadden we een hotel uitgezocht met uitzicht op de Taj Mahal. En dat maakt het meer dan waar! We zaten op de 4e verdieping en hadden permanent uitzicht op “ De Taj”. Eigenlijk hoefden we er niet eens naartoe te lopen, zo dichtbij zaten wij.

Maar natuurlijk zijn we er niet naartoe gegaan om de hele dag op een hotelkamer te zitten. Nadat we de eerste dag laat waren aangekomen door de lange rit, zijn we de tweede dag alweer erg vroeg op. De Taj moet namelijk bij zonsopgang erg mooi zij, en nog belangrijker: erg rustig. Dus om half 6 staan we naast ons bed. Om kwart voor 6 komt iemand van het hotel lekkere thee met cake naar onze kamer brengen en om 6 uur zijn we klaar voor vertrek. De ochtendsessie van de Taj doen we met gids. Een aardige man die erg veel weet over de Taj. En tja, hoewel het hotel toch maar echt 600 meter lopen van de Taj ligt, staat men erop dat we met een soort van een limousine golfkarretje naar de ingang gebracht worden.

We kijken 2 uur rond op het grote terrein van de Taj Mahal. Want niet alleen het hoofdgebouw is mooi, maar ook de rondom gelegen toegangspoorten, moskee en andere bouwwerken zijn indrukwekkend. En inderdaad, in de ochtendzon is de Taj wel erg mooi om te zien, en de gids loodst ons vakkundig langs alle plekjes waar we de beste foto’s kunnen maken.

Na de eerste 2 uur (we weten zeker dat we ’s middags nog terug gaan komen), gaan we ontbijten en daarna nog even lekker van de zon genieten. Deze schijnt inmiddels weer goed, ondanks dat het officiele regenseizoen begonnen is. We worden goed verzorgd door de mensen bij het zwembad. Regelmatig komen ze langs met drinken en ijs, en ook wordt er voor de zonnebrand gezorgd. Zo’n goede service vind je niet overal!!

Later op de middag gaan we alleen terug naar de Taj. We willen namelijk nog even alleen met z’n 2-en alles verkennen en wachten op de zonsondergang. We lopen samen door de poorten en dan blijkt waarom de Taj een van de meest bezochte plekken op de wereld is. Er komen 50.000 mensen per dag (!!!) naar het wereldwonder kijken en het overgrote deel van die 50.000 lijkt te zijn blijven hangen tot de zonsondergang. Nu is dat misschien een klein beetje overdreven, maar het is in ieder geval heeeeeel erg druk. Massa’s Indiers die haast krioelend op het terrein rondlopen. Dat levert in ieder geval kleurrijke plaatjes op, want de een is nog in kleurrijkere kleding uitgedost dan de ander.

En allemaal hebben ze 1 ding gemeen: ze kijken ons aan alsof ze nog nooit een blanke hebben gezien... We worden om de 5 meter gevraagd of we alsjeblieft met hele groepen op de foto willen. En dan is dat natuurlijk niet zomaar met 1 cameraatje gepiept, want alle Indiers hebben een camera phone. Massa’s mensen bekijken ons ongegeneerd van top tot teen en willen van alles weten. We voelen ons een beetje de eerste Europeanen op Amerikaanse bodem. En allemaal kunnen ze tegen familie en vrienden zeggen: I have seen white people!! En eigenlijk is het ook allemaal wel erg leuk. Dat mensen bij 1 van de grootste toeristische attracties ter wereld eigenlijk nog meer onder de indruk zijn van 2 blanken die een beetje uit de toon vallen. Klinkt misschien een beetje raar, maar die indruk krijgen we af en toe wel.

Deze aandacht heeft af en toe ook mindere kanten, dat blijkt als we aan de schaduwkant van de Taj komen. Daar zitten en staan honderden mensen bij elkaar. Als wij erdoorheen lopen loopt de teller van het ongevraagd fotograferen op naar zeker 100 keer op een stukje van 20 meter. Mensen verdringen zich haast om een foto te kunnen maken. Beetje ongemakkelijk en we zijn erg blij dat we in het dagelijks leven geen popsterren zijn!!!

Nadat “de omgeving” een beetje aan ons gewend is, kunnen we rustig verder lopen en dan lijkt de zonsondergang eraan te komen. De kleur van de Taj begint te veranderen en de foto’s worden steeds mooier. Dit is toch wel een van de mooiste plekken om een zonsondergang te zien (afgezien van een wit strand met palmbomen natuurlijk  ).

Op de terugweg van de Taj naar het hotel (we proberen te gaan lopen, en ongezien te blijven voor de limousine karretjes die rondrijden), kunnen we nog even souvenirs shoppen. De vele stalletjes verkopen eigenlijk allemaal hetzelfde: rijkelijk versierde paraplu’s, kleding en ansichtkaarten. Jeroen is al lang op zoek naar een leuke Indiase broek zoals ze die in lang verloren tijden droegen. Al vanaf ons bezoek in de ochtend is er 1 jongen die de hele tijd de verkoper uithangt en naar eigen zeggen alles heeft voor de laagste prijs. Als we langs de andere kraampjes lopen waarschuwen de verkopers ons voor hem (“ houd je portemonnee maar goed in de gaten”), maar we krijgen de indruk dat het jaloezie is. Hij weet namelijk heel goed hoe hij klanten naar “zijn” winkeltje moet lokken. Uiteindelijk belanden we dan ook in zijn winkeltje, en het lijkt echt alsof een jongen van een jaar of 11 de dienst uitmaakt in de winkelstraat. En zowaar, heeft hij een aantal leuke broeken voor mannen (tot nu toe hebben we overal alleen vrouwenbroeken gezien). We zien spullen die ons wel bevallen en dan begint het onderhandelen. Hij gaat ertegenaan als een volleert marktkoopman met veel gevoel voor drama, maar de prijzen liggen te ver uit elkaar. Dan zit er maar 1 ding op: weglopen. Dat werkt altijd!! Binnen no time krabbelt hij terug en gaat de prijs naar beneden. Omdat het zo’n leuk joch is, besluit Jeroen om halverwege te “dealen”. Wij blij dat we leuke spullen hebben, en hij blij omdat hij weer wat nietsvermoedende toeristen heeft kunnen afzetten. Na een stevige mannelijk “ boks” nemen we afscheid en gaan we terug naar het hotel.

De volgende dag kunnen we, voor we terug gaan, nog even lekker van het weer en het zwembad genieten, omdat de andere hoofdattractie van Agra (het fort) voor 70% gesloten is besluiten we om daar niet naartoe te gaan. Na het genieten gaat de terugreis een stuk sneller dan de heenreis, 4,5 uur met dezelfde chauffeur. En dat was het einde van een mooie trip.

Volgende verhaal komt uit een klein stadje aan de noordoostkant van India.

Veel groeten uit sub-continentaal India!